خبرگزاری مردانی نیوز

شکوه میرزادگی" گزارشهای میراث فرهنگی در ایران" چرا میلیونرهای ایرانی دست به جیب نمی برند؟

Das Feuer ist gelöscht, der Qualm hat sich verzogen. Die Tragödie bleibt. Die Kathedrale Notre-Dame stand kurz vor der Zerstörung … 

 Foto: Benoit Moser / AP Photo / dpa, Thierry Mallet / AP Photo / dpa

 شکوه میرزادگی" گزارشهای میراث فرهنگی در ایران" چرا میلیونرهای ایرانی دست به جیب نمی برند؟     

"سال 1398، سال "فردوسی شاعر بزرگ حماسه‌سرای ایران 

خرد چشم جان است، چون بنگری
تو بی چشم، شادان جهان نسپری

آری، ديو، چه بخواهد چه نخواهد  به دست فرهنگ ما به  شيشه ی استوره ای اش بازخواهد گشت
و ديدن آن لحظه برای هر کس که به فرهنگ خردمدار و زيبای ايرانی مان باور دارد
سخت ساده و شکوهمند است.

"وقت فراموشی نیست وطن من کجاست؟

ایران سرزمین کورش است ،  نه کشور صاحب الزمان.

"خوشا به روز وروزگار بشریت که کورش دارد"

"فردوسی شاعر بزرگ حماسه‌سرای ایران  "
"فردوسی توسی "
سروده‌های فردوسی
نباشد همی نیک و بد پایدار     همان به که نیکی بود یادگار
دراز است دست فلک بر بدی   همه نیکویی کن اگر بخردی
**
چو نیکی کنی، نیکی آید برت   بدی را بدی باشد اندرخورت
چو نیکی نمایدت کیهان‌خدای   تو با هر کسی نیز، نیکی نمای
حکیم ابوالقاسم فردوسی توسی
**
مکن بد، که بینی به فرجام بد   ز بد گردد اندر جهان، نام بد
به نیکی بباید تن آراستن  که    نیکی نشاید ز کس خواستن
**
وگر بد کنی، جز بدی ندروی     شبی در جهان شادمان نغنوی
نمانیم کین بوم ویران کنند        همی غارت از شهر ایران کنند
**
نخوانند بر ما کسی آفرین         چو ویران بود بوم ایران زمین
دریغ است ایران که ویران شود    کنام پلنگان و شیران شود

یاد و راه همه ی جان بخشانِ میهن، گرامی و جاودان باد

به ياد قيام
23 خرداد 1388،
آغاز جنبش سبز
جوانان ايران
عليه حکومت خون آشام اسلامی،
و به ياد
برجسته ترين
نماد سکولار آن:
ندا آقا سلطان

"استوانه کورش بزرگ"

منشور کورش بزرگ هنوز قوی ترین و موثرترین صدا در خاورمیانه است

نسل انقلاب

ایران من امروز همه دل نگران است .
هر گوشه آن خاک بدست دگران است .

ایرانی آزاده کجا دیده کسی بر سر قدرت ؟
بر جایگه رخش نگر  ، جمع خران است

خانه خراب !
عذر تلخی شراب بر گردن پیمانه نیست
هر که ره گم کرد تقصیر ره میخانه نیست

گر بنا را کج نهادیم   و خرابی شد پدید
آن خرابیها  زخاک وسرزمین وخانه نیست

سردبیر

بنیاد میراث پاسارگاد

بیانیه بنیاد میراث پاسارگاد "

هشدار"ميراث فرهنگي و طبيعی "آقایان تاریخ را نمی توانید بکشید!

Shokooh Mirzadegi

شکوه میرزادگی

نویسنده-و- پژوهشگر - ميراث فرهنگي و طبيعی  مسئول امور اجرايي بنياد ميراث پاسارگاد

 سه شنبه - سوم ارديبهشت ۱۳۹۸ برابر با بيست و سوم آوريل ۲۰۱۹

 گزارشهای میراث فرهنگی در ایران" چرا میلیونرهای ایرانی دست به جیب نمی برند؟  

Ein Drohnen-Foto zeigt die Zerstörung: Das Dach ist komplett weggebrannt. In der Mitte des Gerüsts stand der hölzerne Spitzturm, der brennend eingestürzt ist. Deutlich zu sehen: Das Gewölbe hat größtenteils gehalten. Es ist schwarz vom Feuer. Allerdings sieht man rechts neben dem Gerüst auch ein riesiges Loch in der Decke

Foto: Lana Sator

پس از آتش سوزی در نوتردام پاریس، و سیل کمک های ثروتمندان فرانسه و سراسر دنیا برای دوباره سازی این بنای زیبای تاریخی، برخی از نشریات دولتی، با بی انصافی ایرانیان را مردمانی بی توجه به میراث فرهنگی و بی علاقه به وطن خودشان خوانده اند.

خبرگزاری مهر در مطلبی تحت عنوان «رگ میلیونرهای ایرانی برای حفظ میراث فرهنگی بیرون می‌زند؟» می نویسد: «مردمان کشورهای دیگر حاضرند از درآمد خود برای حفظ میراث کشورشان هزینه کنند اما چرا در ایران چنین افرادی پیدا نمی‌شوند. چرا هیچ وقت میلیونرها و میلیاردهای ایران دست به چنین کارهای خیرخواهانه برای حفظ میراث فرهنگی کشورشان نمی‌زنند؟ چرا میلیونرهای آنها دست به جیب می‌شوند و میلیونرهای ایرانی دست از جیب بیرون نمی‌آورند؟» (1)

در همین مطلب حمیدرضا حسینی پژوهشگر میراث فرهنگی در تایید این گفته می گوید:« این خیلی موضوع مهمی است. وقتی یکی از صورتک های تخت جمشید در یک حراجی به فروش گذاشته شد و شکایت دولت ایران در مراجع قضایی بریتانیا به جایی نرسید، دولت به درستی استناد کرد که نمی‌تواند اثری را که دزدی می‌داند، خودش در حراجی بخرد، چون با این اقدام به این دزدی مشروعیت می بخشد و راه شکایات بعدی نیز سد می‌شود. جالب اینکه از صدها و بلکه هزاران ثروتمند ایرانی داخل و خارج کشور که همه سینه چاک وطن بودند و هستند، یک نفر در حراجی شرکت نکرد تا به صورت شخصی این اثر را بخرد و به سرزمین مادری برگرداند. حاصل اینکه در کشور ما ادعای وطن پرستی زیاد است، اما در عمل معلوم می‌شود که مردمان کدام کشورها واقعاً وطنشان را دوست دارند. »

در جایی دیگر در این مطلب مقایسه ای شده بین کمک های مردمی در ارتباط با سیل و زلزله و بی توجهی آن ها به ویرانی های میراث فرهنگی و تاریخی. و باز نتیجه گیری شده که «علاقه به میراث فرهنگی و عشق به وطن در بین مردمان ایران وجود ندارد.»

من به عنوان یک ایرانی و به عنوان کسی که سال هاست در حوزه ی میراث فرهنگی کار کرده ام لازم می دانم از دید خودم دلایل این که چرا مردم ایران و یا ثروتمندان برای میراث فرهنگی «دست در جیب هایشان نمی کنند» را توضیح دهم:

تردیدی نیست که به دلیل نبود آموزش در مدارس و رسانه های جمعی ایران، شناخت حفظ و نگاهبانی از میراث فرهنگی و محیط زیست در میان کل مردمان ما، نسبت به مردمان کشورهای اروپایی و حتی بسیاری از کشورهای خاورمیانه، کمتر است. اما این سخن نارواست که  «مردمان ما نسبت به میراث فرهنگی خود بی علاقه هستند؛ پس علاقه ای هم به وطن شان ندارند». اما این که چرا مردم حاضر نمی شوند برای ویرانی های میراث فرهنگی، همچون سیل و زلزله، پول جمع آوری کنند و یا ثروتمندان داخل و خارج ایران اقدامی در این زمینه نمی کنند، دلایلی کاملا روشن دارد. اولا وقتی سیل و زلزله و بلایای دیگر می آید، کمک کردن ها بیشتر به طور مستقیم از سوی مردم یاری دهنده به مردمان نیازمند انجام می شود، در حالی که برای کمک کردن به ترمیم یک اثر تاریخی و باستانی مردمان فقط می توانند کمک های خود را از طریق دولت بپردازند. چرا که متاسفانه از نظر قانونی امور مربوط به میراث فرهنگی و تاریخی فقط زیر نظر دولت انجام می شود. و طبیعی ست که مردمان به دولت و حکومت کنونی در ایران اعتمادی ندارند.

به راستی چرا باید به حکومتی اعتماد داشت، که پول نفت و منابع طبیعی ایرانیان را در کشورهای دیگری خرج تهیه ی اسلحه و ساختن گروه هایی چون حشدالشعبی و فاطمیون و زینبیون و ساختن گنبد طلا و نقره اماکن مذهبی عراق و سوریه می کند ؟

ثروتمندانی که به فرانسه برای نوسازی نوتردام کمک می کنند، و یا در ارتباط با نوسازی میراث فرهنگی و تاریخی دیگر کشورها حاضرند پول های زیادی خرج کنند، می دانند که دولت های این کشورها دلسوز داشته های ملی مردمانشان هستند و خیالشان راحت است که پولشان در جای درست و مناسب خرج می شود.

تعجب آور است که آقای حسینی چطور متوجه ی این مهم نیستند که «هزاران ثروتمند ایرانی داخل و خارج کشور که همه سینه چاک وطن بودند و هستند» می دانستند که اگر آن «صورتک دوران هخامنشی» را از حراجی بخرند و به وطن بازگردانند، این صورتک هم همچون صدها اثر باستانی و تاریخی ِموزه ها که طی 40 سال گذشته ربوده شده، ناپدید خواهد شد؛ در حالی که خریدار آن اگر که ایرانی نیست اما حداقل آن را برای آیندگان حفظ خواهد کرد. (2)

قبل از انقلاب من وقتی آثار فرهنگی ایران را در موزه های کشورهای اروپایی و آمریکایی می دیدم متاثر می شدم و فکر می کردم که چرا این آثار نباید در ایران باشد. اما صادقانه بگویم سال هاست که وقتی به موزه ها می روم و آثار فرهنگی و تاریخی مان را می بینم شادمان می شوم، درست همانطور که داشته ای با ارزش و گرانبها را در جایی امن و دور از دست چپاولگران و ویرانگران می بینم. و این تنها من نیستم؛ دیده ام که بسیاری از ایرانیان همین گونه می اندیشند.

بخشی از مردمان ایران ممکن است، به دلیل نداشتن آموزش درست چیزهایی را در ارتباط با ارزش های فرهنگی خودشان را ندانند، یا در بسیاری از موارد به اشتباه و یا ندانم کاری برخلاف منافع ملی خود عمل کنند، اما این به دلیل نداشتن علاقه به وطن و یا میراث هایی که دارند نیست. نمونه ی روشن این علاقه  را می شود در سال های اخیر در ازیاد روزافزون مردمانی دید که به هر بهانه ای برای دیدار محوطه های فرهنگی و تاریخی سرزمین شان به نقاط مختلف ایران سفر می کنند. این نوع دیدارها علاوه بر علاقه به داشته های ملی،  واکنشی بسیار زیبا و منطقی در مقابل حکومتی ست که نه تنها نسبت به میراث فرهنگی باستانی و یا غیرمذهبی ایرانیان بی توجه است، بلکه به بهانه های مختلف دست به ویرانی، یا چپاول آن ها زده است. آن ها برای این دیدارها از جیب خودشان هزینه می کنند، در حالی که می توانند به دیدن اماکن مذهبی بروند که حکومت مرتب تبلیغ می کند، و امکانات زیادی هم در اختیار دیدار کنندگان می گذارد.

من باور دارم دور نیست، زمانی که پس از فروپاشی این رژیمِ آزادی کشِ فرهنگ ستیز،  مردمان ـ مالی و قدمی ـ برای ترمیم و نوسازی میراث فرهنگی و تاریخی ویران شده ی سرزمین مان بشتابند، و حتی بسیاری از آثار را که در دست کلکسیونرهای شخصی در این طرف و آن طرف جهان هست خریداری و به ایران آزاد شده ی خود هدیه کنند.

نوزدهم آوریل 2019

-------------

1ـ مطلب مهر که تقریبا در بیشتر نشریات دولتی بازنشر شده است

2ـ  بخشی از اشیای ربوده شده از موزه ها، که افشا شده:

لوح زرین هخامنشی از موزه ملی 1360، سرقت تعدادی سکه طلا و نقره و یک گردنبند از نمایشگاه موزه ملی ایران در سال 1370، سرقت 385 سکه طلا و نقره و شش قلمدان از موزه ملی در سال 1371، سرقت شش قلم شی فرهنگی از کاخ نیاوران در سال 1374، سرقت 21 قلم اشیای عتیقه از موزه آبگینه و سفالینه در سال 1379، ناپدید شدن یک کتیبه سنگی از موزه ملی در سال 1380، سرقت یک تابلوی نقاشی از موزه هنرهای ملی و یک روتاقچه ای زری از کاخ صاحبقرانیه در سال 1381 سه تابلوی نفیس قاجاری و صفوی از موزه رضاعباسی و ...

و صدها اثر تاریخی با ارزش که به طور رسمی اعلام نشده و سازمان میراث فرهنگی جلوی انتشار خبر آن ها را گرفته است.

MAR/DW/DE/BILD

 این گزارشها در حال  تکمیل شدن است

خبر گزاری مردانی نیوز 

بیشتر بخوانید مطالب مرتبط  در این ضمیمه از 

شکوه میرزادگی" گزارشهای میراث فرهنگی در ایران" تاق کسری را نجات دهید!"آمارهای غیرواقعی سازمان میراث فرهنگی" آیا نام کوروش هم ممنوع شد؟ کبود گنبد،"اثری تاریخی که به همت مردمان از آب گرفتگی نجات پیدا کرد

حوادث اتفاقیه" : در پی واژگونی اتوبوس زائران جمکران در لرستان پنج نفر کشته و ۳۸ نفر زخمی شدند"واژگونی مینی‌بوس، ۱۱ دانش آموز را روانه بیمارستان کرد "تصادف سرویس دانش‌آموزان در فسا ""حوادث ترافیکی" علت اصلی مرگ جوانان در ایران

طرح از هنرمند ما بابک

باشد که بید ار شویم" در سرزمین من"  

 ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺍﺭﺷﺪ ﻗﺎﻧﻮﻥ !  ﻓﺨﺮ ﻣﻔﺮﻭﺵ" 

  نظام امام زمانی"

خبر گزاری مردانی نیوز"  یادداشت‌ها فقط برای آگاهی شما  نشر میشود بیانگر آرا و دیدگاه‌های نویسندگان خود هستند

republic islamic of iran جغد شوم حکومت اسلامی : در ایران چه خبر است

در خـراب آباد شهر بي تـپـش
دارها برچيده؛ خونـها تشنه اند
دردمندان بي خروش و بي فغان
خشمناكان بي فغان و بي خروش
جاي رنج و خشم و عصيان بوته ها
پــشـكـبـنـهـاي پـلـيـدي رسته اند
باز ما مانديم و شهر بي تپش
و آنچه كفتار است و گرگ و روبه ست
گاه مي گويم فغاني بر كشم 
باز مي بـیـنـم صدايم كوته ست
(مهدی اخوان ثالث)

امپراطوری علی خامنه‌ای"پفیوز ترین فرد ننگین تاریخ"

علی خامنه ای این جنایت کارو دستیاران او باید در دادگاههای بین المللی محاکمه شوند

انقلاب نالازم

لویس کرینت (انگلیسی: Lovis Corinth؛ ۲۱ ژوئیهٔ ۱۸۵۸ – ۱۷ ژوئیه ۱۹۲۵) نقاش امرپسیونیسم است .

در سال ۱۹۱۲ ،در ابعاد ۱۳۰ در ۱۰۵ بعد از سکته مغزی اش ، سامسون رانقاشی می کند.نقاشی داستان سامسون را بعد از گرفته شدن تمامی قدرتش از طریق چیدن موهایش توسط دلیله و زندانی و کور کردنش نشان می دهد.

زمانی که در مقابل این تابلو ایستاده اید ، درد ورنج انسان دربند و اسیررا حس می کنید.

انسانی که در حال گذاشتن قدم به جلوست ولی کور و دربند است و مقابلش را نمی بیند.

چه شباهتی عجیب بین او و مردم ایران است؟

نیما یوشیج چه زیبا گفت:

فکر را پَر بدهید

و نترسید که از سقف عقیده برود بالاتر

فکر باید بپرد

برسد تا سر کوه تردید

و ببیند که میان افق باورها

کفر و ایمان چه به هم نزدیکند

“فکر اگر پَر بکشد”

جای این توپ و تفنگ، اینهمه جنگ

سینه ها دشت محبت گردد

دستها مزرع گلهای قشنگ

“فکر اگر پر بکشد”

هیچکس کافر و ننگ و نجس و مشرک نیس

همه پاکیم و رها…

خبر گزاری مردانی نیوز 

خرد چشم جان است، چون بنگری

تو بی چشم، شادان جهان نسپری

***

در پی واژگونی اتوبوس زائران جمکران در لرستان پنج نفر کشته و ۳۸ نفر زخمی شدند

  حوادث اتفاقیه" : در پی واژگونی اتوبوس زائران جمکران در لرستان پنج نفر کشته و ۳۸ نفر زخمی شدند"واژگونی مینی‌بوس، ۱۱ دانش آموز را روانه بیمارستان کرد "تصادف سرویس دانش‌آموزان در فسا ""حوادث ترافیکی" علت اصلی مرگ جوانان در ایران

اتوبوس مرگ فرقه حاکم بر ایران 

واژگونی یک اتوبوس در لرستان پنج کشته و ده‌ها زخمی برجای گذاشت

در پی واژگونی یک دستگاه اتوبوس که به مقصد کوهدشت در جاده دورود به خرم آباد در حال حرکت بود، تعدادی از مسافران کشته و زخمی شدند.

فرمانده انتظامی شهرستان دورود درباره این حادثه گفت: این اتوبوس که حامل زائران کوهدشتی و در حال بازگشت از سفر زیارتی جمکران بود، روز یکشنبه اول اردیبهشت دچار سانحه شد و در پی این حادثه پنج نفر کشته و ۳۸ نفر زخمی شدند .

به گفته این مقام دولتی، ۳۶ نفر از مصدومان به بیمارستان هفت تیر دورود و دو مصدوم دیگر نیز به بیمارستان نرگس دورود منتقل شدند.

پنج مسافر نیز آسیبی ندیدند.

در فروردین ماه سال جاری نیز بر اثر تصادف زنجیره‌ای در اتوبان تهران- ساوه و بر اثر برخورد یک دستگاه خودرو مینی بوس حامل دانش‌آموزان مدرسه با یک دستگاه پراید در شهر فسا در استان فارس، دست کم دوازده نفر کشته و ۳۶ نفر زخمی شدند.

تعداد کشته‌ها و مصدومان واژگونی اتوبوس به ۴۳ نفر رسید

به گزارش رسانه‌های ایران تعداد کشته‌ها و مصدومان واژگونی اتوبوس در لرستان به ۴۳ نفر رسید. 

به گزارش رسانه‌های ایران، سرنشینان این اتوبوس گروهی از زائران مسجد جمکران قم بودند که شامگاه یکشنبه اول اردیبهشت (۲۱ آوریل) در حال بازگشت به کوهدشت بودند. اتوبوس  در ۱۲ کیلومتری جاده بروجرد- دورود واژگون شد. 

چهار زن و یک پسر ۱۰ یا ۱۱ ساله قربانیان این سانحه هستند. پلیس راه هنوز علت حادثه اعلام نکرده است

***

واژگونی مینی‌بوس، ۱۱ دانش آموز را روانه بیمارستان کرد 

رییس پلیس راه استان کرمانشاه گفت: واژگونی یک دستگاه مینی بوس در محور کنگاور - صحنه که حامل تعدادی دانش آموز دختر بود، 11 مصدوم برجای گذاشت.

به گزارش ایسنا، سرهنگ محمد حیدری اظهار داشت: این حادثه حوالی ظهر امروز ( دوشنبه- ۲ اردیبهشت) و در کیلومتر ۱۵ محور کنگاور به صحنه رخ داد.

وی افزود: در این سانحه 11 دانش آموز کنگاوری مقطع متوسطه اول که عازم اردوی تفریحی به سمت صحنه بودند بر اثر واژگونی دچار آسیب و جراحت شده و به مراکز درمانی منتقل شدند.

سرهنگ حیدری تصریح کرد: ۹ تن از این دانش آموزان به صورت سرپایی مداوا و ترخیص شدند، اما دو دانش آموز دیگز به دلیل شکستگی دست و پا همچنان بستری هستند.

رییس پلیس راه استان کرمانشاه، علت واژگونی مینی بوس را تخطی از سرعت مطمئنه و عدم توانایی راننده در کنترل خودرو به خاطر لغزندگی جاده اعلام کرد.

***

از یک کامیون ایرانی در مرز بلغارستان ۲۸۸ کیلو هروئین کشف شد

مقامات گمرک بلغارستان بیش از ۲۸۸ کیلو گرم هروئین مخفی شده را در یک کامیون که از ایران آمده بود، کشف و ضبط کردند.

به گزارش خبرگزاری فرانسه، گمرک بلغارستان اعلام کرد که این بزرگترین محموله کشف شده هروئین در مرز بلغارستان در سال جاری میلادی به شمار می رود.

دو مرد که یکی از آنها راننده ایرانی کامیون و دیگری یک شهروند ترکیه است، بازداشت شده اند.

گفته می شود مرد ترک قرار بود محموله هروئین را در بلغارستان دریافت کند.

علیه هر دو فرد به اتهام قاچاق مواد مخدر اعلام جرم شده است.

ادستانی هاسکوفو در بلغارستان می گوید این دو ممکن است بین ۱۵ تا ۲۰ سال زندانی شوند.

محموله قاچاق در ۱۴۴ بسته، داخل یک ماشین اسپری رنگ جاسازی شده بود.

بسته های هروئین در حین بازرسی با استفاده از دستگاه اشعه ایکس در مرز کشف شد. این کامیون از مرز ترکیه وارد بلغارستان شده بود.

مقامات محموله قاچاق را روز یکشنبه کشف کردند اما خبر آن روز پنجشنبه ۲۹ فروردین اعلام شد.

***

تصادف سرویس دانش‌آموزان در فسا دست‌کم دو کشته و ۲۱ زخمی برجای گذاشت

تصویری از سرویس حامل دانش‌آموزان در فسا

بر اثر برخورد یک دستگاه خودرو مینی بوس حامل دانش‌آموزان مدرسه با یک دستگاه پراید در شهر فسا در استان فارس، دست‌کم دو نفر کشته و ۲۱ نفر زخمی شدند.

به گفته یوسف علیپوریان، مسوول روابط عمومی اورژانس فسا، علت حادثه توسط کارشناسان پلیس در دست بررسی است و در حال حاضر وضعیت عمومی سه نفر از دانش‌آموزان این حادثه وخیم گزارش شده است.

اوایل بهمن ماه سال ۹۷ نیز واژگونی یک دستگاه مینی‌بوس دانشگاه آزاد واحد بناب که حامل دانشجویان پرستاری بوده است، شش مصدوم بر جای گذاشت که حال یکی از آن‌ها وخیم گزارش شده بود.

همچنین دی ماه سال گذشته نیز سانحه واژگونی اتوبوس دانشجویان دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران باعث مرگ ده نفر و مجروح شدن ۲۵ نفر شد.

***

"حوادث ترافیکی" علت اصلی مرگ جوانان در ایران

مدیرکل دفتر سلامت جمعیت، خانواده و مدارس وزارت بهداشت گفته ۳۰ درصد از مرگ و میر جوانان در  کشور به علت "حوادث ترافیکی" است. ایسنا به نقل از حامد برکاتی گزارش داده پس از حوادث ترافیکی، خودکشی (۵/۶ درصد)، خشونت (۹/۵ درصد)، برخورد با اجسام پرتابی (۶/۵ درصد) و سکته قلبی، مغزی و سوءمصرف مواد به ترتیب مهمترین علل مرگ جوانان به شمار می‌روند.

به گفته این مقام مسئول یک "سند راهبردی برای پیشگیری از مرگ زودرس جوانان" تنظیم شده و در همین راستا آموزش‌هایی نیز به ۲۰۰ هزار جوان در دانشگاه، پادگان و حوزه علمیه ارائه شده است. برکاتی همچنین از افزایش سن ازدواج دختران و پسران ایرانی خبر داده و اضافه کرده سن ‏ازدواج دختران از ۲۱ سال به حدود ۲۴ سال و سن ازدواج پسران از ۲۴ سال به بالای ۲۷ سال رسیده است.

یک مقام محلی: ۱۴۰۰ ازدواج زیر ۱۴ سال ایران در زنجان روی داده است

***

یک مقام استانداری زنجان اعلام کرد که از ۳۶ هزار ازدواج زیر ۱۴ سال، ۱۴۰۰ مورد آن در زنجان رخ داده است.

به گزارش ایسنا، مسیح الله سلطانی، مدیر کل امور اجتماعی و فرهنگی استانداری زنجان سه شنبه ۲۷ فروردین با اعلام این خبر گفت که این استان از نظر کودک همسری در رتبه اول در ایران قرار دارد.

ثبت این تعداد از ازدواج در سنین پایین در حالیست که آمار ارائه شده در یک همایش مربوط به کودکان حاکی از تعداد بالای طلاق در میان کودکان ایرانی و وجود دهها هزار کودک بیوه در ایران بوده است.

بر اساس قانون مدنی ایران، عقد نکاح دختر قبل از رسیدن به سن ۱۳ سال و پسر قبل از سن رسیدن به ۱۵ سال تمام شمسی، منوط به اذن ولی است كه به شرط مصلحت با تشخیص دادگاه صالح امکانپذیر است.

این در حالیست که کنوانسیون حقوق کودک سازمان ملل که ایران نیز به آن پیوسته است، افراد زیر ۱۸ سال را کودک تشخیص داده و دولت ها را موظف کرده است که از هرگونه سوء استفاده جنسی از کودکان جلوگیری کنند، از جمله، «تشویق‌ یا وادار کردن‌ کودکان‌ برای‌ مشارکت در هر گونه‌ فعالیت‌ جنسی‌».

کمیسیون قضایی مجلس شورای اسلامی دی ماه سال گذشته طرح ممنوعیت ازدواج زیر ۱۳ سال را به دلیل آنچه مخالفت مراجع تقلید خواند، رد کرد.

***

تصادف و سوختن اتوبوس در نزدیکی تهران دست‌کم هفت کشته برجای گذاشت

تصویری از اتوبوس سوخته شده در تصادف اتوبان تهران- ساوه 

در پی تصادف یک اتوبوس و چند دستگاه خودروی سواری و آتش گرفتن برخی از این خودروها دستکم هفت تن کشته شدند. تعداد زخمی‌های این حادثه نیز هفت تن اعلام شده است.

به نوشته خبرگزاری ایسنا این تصادف در مسیر ساوه به سمت تهران اتفاق افتاده و مصدومان به بیمارستان منتقل شده‌اند. به گفته مقام‌های اورژانس ایران یک فروند بالگرد به محل حادثه فرستاده شده است

***

MAR/DW/DE/BILD

 این گزارشها در حال  تکمیل شدن است

خبر گزاری مردانی نیوز 

بیشتر بخوانید مطالب مرتبط  در این ضمیمه از

شاهزاده رضا پهلوی " من از صمیم قلب، مرگ عزیزان‌مان در سانحه دلخراش دانشگاه آزاد را به خانواده‌های داغدارشان تسلیت می‌گویم و خود را در غم آنها شریک می‌دانم پس‌لرزهای حادثه مرگبار اتوبوس دانشگاه آزاد "برکناری ۵ نفر از واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد"   

سازمان ملل " قربانیان خشونت جنسی " فراخوان هایکو ماس وزیر امور خارجه آلمان و آنجلینا جولی"کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل " برای مقابله جدی‌تر با خشونت‌های جنسی

Prominente Unterstützung für Deutschland im UN-Sicherheitsrat! Außenminister Heiko Maas (52, SPD) hat gemeinsam mit Schauspielerin ... 

 Foto: imago images / photothek

 سازمان ملل "  قربانیان خشونت جنسی " فراخوان هایکو ماس وزیر امور خارجه آلمان و آنجلینا جولی"کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل " برای مقابله جدی‌تر با خشونت‌های جنسی

BUNDESAUSSENMINISTER LEITET UN-SICHERHEITSRAT

Maas und Jolie gemeinsam gegen sexuelle Gewalt

Bundesaußenminister Heiko Maas (SPD) traf im März in New York mit der UNHCR-Sondergesandten Angelina Jolie zusammen – jetzt folgt ein gemeinsamer Artikel in der „Washington Post“

Foto: imago images / photothek

 22.04.2019 - 23:22 Uhr

Prominente Unterstützung für Deutschland im UN-Sicherheitsrat!

Außenminister Heiko Maas (52, SPD) hat gemeinsam mit Schauspielerin Angelina Jolie (43) einen Artikel in der „Washington Post“ veröffentlicht, um auf sexuelle Gewalt in bewaffneten Konflikten aufmerksam zu machen. Am Dienstag wird dazu im Sicherheitsrat ein von Deutschland initiierter Resolutionsentwurf besprochen. Neben Stärkung der Strafverfolgung und Einhaltung bestehender UN-Resolutionen gehe es vor allem darum, die Opfer besser zu unterstützen, schreiben Maas und Jolie.

Die deutsche Resolution sei ein „dringend benötigter Schritt“ und würde „eine wichtige Botschaft an jene senden, die Menschenrechte wieder zurückrollen wollen“.

Kennengelernt haben sich Maas und Jolie Ende März, als Deutschland den Vorsitz im UN-Sicherheitsrat übernahm. Jolie ist UN-Sonderbotschafterin und hat eine Initiative gegen sexuelle Gewalt mitgegründet. 

An der Debatte in New York wird die Friedensnobelpreisträgerin Nadia Murad teilnehmen. Die aus dem Irak stammende Angehörige der Religionsminderheit der Jesiden war selber von IS-Dschihadisten verschleppt und missbraucht worden. Bei der Debatte dabei sein wird auch die Menschenrechtsanwältin Amal Clooney – Ehefrau von Schauspieler George Clooney.

Deutschland leitet derzeit für einen Monat den UN-Sicherheitsrat. Die Bundesregierung hat das Vorgehen gegen sexuelle Gewalt in Konfliktgebieten zu einem der Schwerpunkte ihres Vorsitzes gemacht.

Sie will unter anderem erreichen, dass das juristische Vorgehen gegen diese Formen der Gewalt verstärkt und den Opfern mehr geholfen wird.

Gastbeitrag in der "Washington Post"

Heiko Maas und Angelina Jolie kämpfen gegen sexuelle Gewalt

In vielen Teilen der Welt wird sexuelle Gewalt als Kriegs- und Terrortaktik eingesetzt. Am Montag leitet Außenminister Maas den Uno-Sicherheitsrat. Kurz zuvor verfasste er mit Uno-Botschafterin Angelina Jolie ein gemeinsames Statement.

Angelina Jolie vor Flüchtlingscamp Kutupalong bei Cox's Bazar, Bangladesch (Februar 2018)

REUTERS 

Dienstag, 23.04.2019   12:27 Uhr .spiegel.de 

Außenminister Heiko Maas und die US-Schauspielerin Angelina Jolie haben in einem gemeinsamen Beitrag gegen sexuelle Gewalt in bewaffneten Konflikten aufgerufen. Am Dienstag leitet Maas im Uno-Sicherheitsrat in New York eine Debatte zu diesem Thema.

Es habe in den vergangenen Jahrzehnten zwar Bemühungen gegeben, Kriegsverbrecher zur Verantwortung zu ziehen, schreiben Maas und Jolie in dem Brief, der in der "Washington Post" veröffentlicht wurde. Gleichermaßen könne man jedoch beobachten, dass internationale Gesetze von einer steigenden Intoleranz und einem geschwächten Einsatz für Menschenrechte behindert würden.

Insbesondere Frauenrechte seien in Gefahr - diesen würde in manchen Teilen der Erde mit offener Feindseligkeit begegnet. "Nirgends kann man diesen Rückgang (an Frauenrechten) so deutlich sehen wie in Kriegsgebieten und in Post-Konflikt-Situationen", heißt es in dem Schreiben. Vergewaltigungen und andere Formen sexueller Gewalt würden weltweit in Konflikten als Kriegs- und Terrortaktik genutzt. Es gebe zwar schon einzelne Fälle, in denen die Taten verfolgt würden. "Doch Straffreiheit ist immer noch die Norm", schreiben Maas und Jolie.

Heiko Maas (Archivfoto)

Kay Nietfeld/DPA 

Die Straflosigkeit habe verheerende Folgen: Der kongolesische Arzt und Friedensnobelpreisträger Denis Mukwege etwa habe in seiner Klinik im Kongo drei Generationen vergewaltigter Frauen behandelt: Mutter, Tochter und Enkel im Kleinkindalter. "Wir haben beide Überlebende in Ländern wie Irak, Bosnien und Sierra Leone getroffen, die uns angefleht haben, etwas dagegen zu tun, dass sexueller Missbrauch in ihren Ländern nicht als Straftat geahndet wird", heißt es in dem Beitrag. "Das führt dazu, dass sexuelle Gewalt weitverbreitet ist."

Maas will Resolution präsentieren

Jolie und Maas wollen die Ermittlungsmöglichkeiten für diese Straftaten verbessern und die Einhaltung internationaler Normen, etwa von Uno-Resolutionen, stärken. Außerdem müssten Opfer besser unterstützt werden.

Ein Ansatz müsse dabei sein, auch Überlebende zu berücksichtigen, die sonst oft aus dem Fokus geraten: Jungen oder Männer und Kinder, die aus einer Vergewaltigung entstanden sind. Sie schreiben: "Alle Opfer verdienen einen vollen Zugang zu Gerechtigkeit, Kompensation und finanzieller Unterstützung, um ein würdevolles Leben zu leben und dazu fähig zu sein, eine Rolle dabei zu spielen, die Gesellschaft zu ändern."

Deutschland hat seit dem 1. April erstmals seit fast sieben Jahren für einen Monat den Vorsitz im mächtigsten Uno-Gremium. Maas will das am Dienstag dazu nutzen, eine Resolution zum Thema sexuelle Gewalt in bewaffneten Konflikten zu präsentieren, die sich mit den in dem Brief genannten Punkten beschäftigt.

Heiko Maas

✔

@HeikoMaas

 Sexualisierte Gewalt ist weltweit ein Mittel des Kriegs und des Terrors. Wie wir den Betroffenen helfen müssen, habe ich mit Angelina Jolie (@end_svc) in der @washingtonpost aufgeschrieben. 🇩🇪 wird Resolutionsentwurf in den @UN-Sicherheitsrat einbringen: https://www.washingtonpost.com/opinions/2019/04/22/sexual-violence-is-rife-war-zones-we-must-take-action/ …

Heiko Maas

✔

@HeikoMaas

262

22:00 - 22. Apr. 2019

Twitter Ads Info und Datenschutz

Heiko Maas

Verifizierter Account

@HeikoMaas

 7 Min.Vor 7 Minuten

Mehr

„Es gibt nichts, was ich tun kann, um dies alles zu vergessen", sagte Nobelpreisträgerin @NadiaMuradBasee über ihre Erfahrungen mit sexualisierter Gewalt. Wir dürfen nicht vergessen! Die Resolution war ein Meilenstein auf dem Weg, sexualisierte Gewalt zu beenden. #strongerUNited

Opinion | Sexual violence is rife in war zones. We must take action.

Despite progress, impunity is still the norm.

washingtonpost.com

140 Nutzer sprechen darüber

Die 43-jährige Jolie kämpft seit Jahren gegen sexuelle Gewalt in Krisengebieten und arbeitete dazu auch mit dem früheren britischen Außenminister William Hague zusammen. Für die Uno-Flüchtlingsorganisation UNHCR ist sie seit vielen Jahren tätig und wurde 2012 zur Sonderbotschafterin ernannt. 

kry/dpa

 سازمان ملل "  قربانیان خشونت جنسی " فراخوان هایکو ماس وزیر امور خارجه آلمان و آنجلینا جولی"کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل " برای مقابله جدی‌تر با خشونت‌های جنسی

آنجلینا جولی، ستاره نام‌آشنای هالیوود همراه با هایکو ماس، وزیر امور خارجه آلمان خواستار مقابله جدی با خشونت جنسی در مناطق بحران‌زده شدند. به باور آن‌ها خشونت جنسی در سطح جهانی تبدیل به حربه‌ای برای جنگ و ترور شده است.

 آنجلینا جولی، هنرپیشه نام‌آشنای هالیوود و یکی از کنشگران حقوق زنانی و مدنی در جهان

مقابله با خشونت جنسی در مناطق بحرانی و جنگ‌زده، موجب همنوایی ستاره سرشناس هالیوود، آنجلینا جولی و وزیر امور خارجه آلمان، هایکو ماس شده است.

خبرگزاری فرانسه روز سه‌شنبه سوم اردیبهشت (۲۳ آوریل) با انتشار گزارشی از برلین از همکاری مشترک آنجلینا جولی و هایکو ماس در کارزار مقابله با خشونت جنسی خبر داده است.

وزیر امور خارجه آلمان غروب دوشنبه ۲۲ آوریل با انتشار یک پست توییتری اعلام کرد که جنگ‌افروزان و تروریست‌ها مدت‌هاست که از خشونت جنسی برای پیشبرد اهداف خود بهره می‌گیرند.

مقاله مشترک

هایکو ماس در این پست توییتری نوشته است که لزوم مقابله با خشونت جنسی، علت نوشتن مقاله‌ای مشترک با آنجلینا جولی برای روزنامه "واشنگتن پست" بوده است. هدف از انتشار این مقاله یافتن راهکارهایی برای کمک به قربانیان خشونت جنسی اعلام شده است.

عنوان این مقاله که در روزنامه واشنگتن پست منتشر شده، چنین است: «خشونت جنسی در مناطق جنگ‌زده بیداد می‌کند. باید با آن مقابله کنیم»

در این مقاله، آنجلینا جولی و هایکو ماس سرنوشت چند زن از مناطق جنگ‌زده که قربانی خشونت جنسی شده‌اند را مثال زده‌اند.

دنیس موک‌وگه، دکتر برنده جایزه نوبل صلح اهل کنگو در کلینیک خود سه نسل از زنان یک خانواده را مداوا کرده که همه مورد تجاوز قرار گرفته‌اند. این سه نسل عبارت بودند از یک مادر، دخترش و نوه‌اش. نوه‌ای که در سنین کودکی مورد تجاوز قرار گرفته است.

آنجلینا جولی وهایکو ماس در مقاله یاد شده نوشته‌اند: «از تجاوز و دیگر شیوه‌های خشونت جنسی به‌مثابه تاکتیک جنگی و تروریستی در پهنه گیتی استفاده می‌شود.»

در این مقاله به سرنوشت قربانیان خشونت جنسی در عراق، بوسنی هرزه‌گوین و سیرالئون اشاره شده است. ‌نویسندگان این مقاله خواستار پشتیبانی از قربانیان خشونت جنسی و مجازات عاملان آن شده‌اند.

طرح قطعنامه سازمان ملل

گفته می‌شود که آنجلینا جولی و هایکو ماس در دیدار چند هفته پیش خود درباره راهکارهای کمک‌رسانی به قربانیان خشونت جنسی با یکدیگر گفت‌وگو کرده بودند. از آن جمله قرار است، آلمان در همین رابطه طرح قطعنامه‌ای را به سازمان ملل ارائه دهد.

ریاست ادواری شورای امنیت سازمان ملل متحد در حال حاضر برعهده آلمان است. قرار است، جلسه شورای امنیت سازمان ملل روز سه‌شنبه ۲۳ آوریل تحت ریاست هایکو ماس به موضوع خشونت جنسی در مناطق جنگ‌زده و بحرانی بپردازد. در این اجلاس قرار است، نادیا مراد، برنده جایزه صلح نوبل نیز شرکت کند.

هایکو ماس، وزیر امور خارجه آلمان

Heiko Maas

Verifizierter Account

@HeikoMaas

 7 Min.Vor 7 Minuten

نادیا مراد که یکی از زنان ایزدی عراق و یکی از قربانیان خشونت جنسی است سال ۲۰۱۸ به دلیل مبارزاتش علیه خشونت جنسی موفق به دریافت جایزه صلح نوبل شد.

در نشست مربوط به مبارزه علیه خشونت جنسی در نیویورک، امل کلونی، حقوق‌دان و یکی از کنشگران نام‌آشنای حقوق بشر نیز حضور خواهد داشت.

دولت آلمان در دوره ریاست یک ماهه خود بر شورای امنیت، مبارزه با خشونت جنسی را به عنوان یکی از محورهای اصلی فعالیت خود تعیین کرده است.

مخالفت آمریکا

فرستنده خبری "سی‌ان‌ان" با انتشار گزارشی از مخالفت آمریکا با طرح قطعنامه مقابله با خشونت جنسی خبر داده است. این شبکه خبری در گزارش خود به نقل از منابع نزدیک به کاخ سفید اعلام کرده است که آمریکا این قطعنامه را وتو خواهد کرد.

موضوع بر سر مفاهیمی در متن این قطعنامه است که با سیاست‌تنظیم خانواده دولت آمریکا سازگار نیست. اشاره "سی‌ان‌ان" به مفاهیمی همچون "حقوق جنسی و حقوق باروری" در متن طرح قطعنامه است.

دولت آمریکا مخالف سقط جنین است و از این منظر موافق دادن حق تصمیم‌گیری در مورد سقط جنین به زنان نیست. افزون بر آن، دولت آمریکا حتی مخالف سقط جنین در مورد قربانیان خشونت جنسی و تجاوز است.

گفته می‌شود که تغییراتی در متن قطعنامه داده شده است تا از وتوی احتمالی آمریکا در این ارتباط جلوگیری شود.

MAR/DW/DE/BILD

 این گزارشها در حال  تکمیل شدن است

خبر گزاری مردانی نیوز 

بیشتر بخوانید مطالب مرتبط  در این ضمیمه از  

برمه"میانمار" بنگلادش "روهینگیا ": کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل" بازدید «آنجلینا جولی» از اردوگاه پناهجویی روهینگیا دیدن کرد

جایزه نوبل صلح سال ۲۰۱۸": به نادیا مراد دختر ایزدی و دنیس موکویگی پزشک کنگویی برندگان نوبل صلح ۲۰۱۸ تعلق گرفت."برندگان نوبل صلح در قرن ۲۱ به روایت تصویر

تقویم روز" - ۲۳ آوریل ۱۹۰۲: ۱۱۷ سال پیش در چنین روزی ‌هالدور لاکسنِس (Halldor Laxness) در ریکیاویک پایتخت ایسلند زاده شد."نوشته‌های گرم از سرزمین‌های سرد

 (Halldor Laxness)

تقویم روز" -  ۲۳ آوریل ۱۹۰۲: ۱۱۷ سال پیش در چنین روزی ‌هالدور لاکسنِس (Halldor Laxness) در ریکیاویک پایتخت ایسلند زاده شد."نوشته‌های گرم از سرزمین‌های سرد

  (Halldor Laxness)

 BIOGRAFIEN

Der fliegende Isländer

  (Halldor Laxness)

In einer Biografie über den isländischen Nobelpreisträger Halldór Laxness wird auch ein Stück europäischer Kulturgeschichte beschrieben.

Er war der einzige Bürger seines Landes, der jemals einen Nobelpreis bekam, hatte zweimal geheiratet und vier Kinder mit drei Frauen, lebte vom Anfang bis Ende des 20. Jahrhunderts und hinterließ der Welt 60 Bücher, die in über 40 Sprachen übersetzt wurden, darunter Klassiker der Moderne wie "Atomstation", "Sein eigener Herr", "Am Gletscher". Halldór Laxness war, sagt sein Biograf Halldór Gudmundsson, "der letzte Nationaldichter Islands, wahrscheinlich Europas", ein Freigeist, der lange darum kämpfen musste, in seiner Heimat anerkannt zu werden, ein Isländer und ein Kosmopolit, ein Bauernbub und Bildungsbürger, ein Abenteurer, der keiner Versuchung aus dem Weg ging, ein Feingeist, Gourmet und Snob, dem nur das Beste gut genug war, und zugleich ein Idealist und Romantiker, der die Menschen "aufklären, inspirieren und verbessern wollte".

Es ist Laxness' Verdienst, dass "isländische Literatur" zu einem Export- und Markenartikel wurde, wie Schweizer Schokolade und Wein aus Frankreich; ohne ihn und sein Werk hätten es die jungen isländischen Schriftsteller viel schwerer gehabt, sich durchzusetzen.

  (Halldor Laxness)

"Er hat ihnen das Tor zur Welt aufgemacht, durch das er als Erster gegangen ist."

Die Laxness-Biografie von Halldór Gudmundsson, die jetzt in deutscher Übersetzung erscheint, zeichnet diesen Weg auf über 800 Seiten minutiös nach, von Laxness' Geburt im Jahre 1902 bis zu seinem Tode 1998; dabei betreibt Halldór der Zweite, trotz seiner Bewunderung für Halldór den Ersten, weder Heldenverehrung noch versucht er, ein Denkmal von seinem Sockel zu stoßen, eine Verlockung, der viele Biografen nicht widerstehen können.

"Ich wollte Geschichten erzählen, wie sie passiert sind, wie genial und einfältig, großzügig und kleinlich Laxness sein und wie sehr er sich auch irren konnte."

Was Gudmundsson dabei gelang, geht über die historischen und kulturellen Koordinaten einer spärlich besiedelten Insel unter dem Polarkreis weit hinaus. Mit Laxness als Leitfigur schrieb er eine europäische Kulturgeschichte aus isländischer Perspektive. Was mit seiner eigenen Biografie zu tun hat. Denn ebenso wie Laxness ist auch Gudmundsson ein Proto-Isländer: Daheim ein großer Patriot und in der Fremde ein passionierter Weltbürger, der ein halbes Dutzend Sprachen spricht.

Gudmundsson hatte Laxness 1987 zum letzten Mal in dessen Haus im Mosfellstal besucht und ein langes Gespräch mit ihm geführt. "Nach fünf Stunden wurde er müde, es fiel ihm schwer sich zu konzentrieren." Da litt Laxness schon an beginnender Altersdemenz, ging nur noch selten aus dem Haus und spielte am liebsten Klavier, Stücke von Bach. "Er hatte eine sehr klare Erinnerung an seine Kindheit, nur was er gestern getan hatte, das wusste er nicht mehr."

Laxness' Witwe Audur, die heute fast 90-jährig in einem Altersheim lebt, hütete einen Schatz, der nur darauf wartete, gehoben zu werden. Briefe, die Laxness ihr im Laufe der Jahrzehnte geschrieben hatte - er war immer viel unterwegs und berichtete, was er in der großen Welt gesehen, erlebt und unternommen hatte. Dazu kamen Briefe an seine Töchter Sigridur und Gudny und an seinen Sohn Einar aus der ersten Ehe.

Und weil Island ein kleines Land ist, in dem jeder jeden kennt und viele miteinander verwandt sind, fand Gudmundsson auch ohne allzu große Mühe Laxness' erste Tochter, die heute 84-jährige Maria, ein Kind der Liebe und des Zufalls.

Im Sommer 1922 hatte der junge Laxness einige Wochen auf der Insel Bornholm verbracht. Hier lernte er die sechs Jahre ältere Malfridur Jonsdottir kennen, Dienstmagd der dänisch-isländischen Familie, die Laxness bei sich aufgenommen hatte. Maria wurde im April 1923 geboren. Da hatte Laxness nicht nur Bornholm schon lange verlassen, er war inzwischen in einem Luxemburger Kloster zum Katholizismus übergetreten und hatte den Namen des Heiligen Kiljan angenommen. Freunden gegenüber begründete er diesen Schritt mit einer existentiellen Überlegung: "Entweder sich dem Teufel mit Haut und Haar hingeben oder sein Leben und seine Seele irgendeinem göttlichen Gedanken opfern."

Laxness nahm die Konversion ernst, so ernst, dass er an sein früheres Leben nicht erinnert werden wollte. Als Katholik trage er keine Verantwortung für die Sünden, die er als Protestant begangen habe, teilte er einem Freund mit, der sich nach seinen Vatergefühlen erkundigte. Erst später, im fortgeschrittenen Alter und unter dem Einfluss seiner zweiten Frau Audur, wandte er sich doch der Tochter zu.

Laxness, sagt sein Biograf Gudmundsson, hatte einen Hang zum Radikalen, zum Perfekten - "was er machte, musste hundertprozentig sein, sonst war es vergeblich". Nacheinander wurde er radikaler Katholik, radikaler Kommunist, radikaler Humanist - und zwischendurch eine Zeitlang auch ein Taoist. Von allem aber, das er anging oder werden wollte, war ihm die Schriftstellerei am wichtigsten.

Der Sohn eines Bauern mied die Schule, aber schon mit 14 Jahren hatte er das Selbstvertrauen, der Zeitung "Morgunbladid" einen Artikel zum Abdruck anzubieten, "über Vögel, die in Geysiren leben, mit Quellen aus dem 18. Jahrhundert". Die Geschichte erschien, mit einer Fußnote der Redaktion - für die Richtigkeit der Darstellung übernehme sie keine Verantwortung. "Das Schreibvirus hatte ihn gepackt." Mit noch nicht einmal 17 Jahren schrieb Laxness seinen ersten Roman, "Das Naturkind". Für Gudmunsson beweist dieses Debüt einmal mehr, "dass auch gute Autoren nicht immer mit viel Talent loslegen, aber einen Drang haben, der durch nichts gestoppt werden kann".

Als das Buch im Herbst 1919 erschien, hatte ein Kritiker eine Vorahnung: "Und wer weiß, vielleicht wird Halldór von Laxness noch zum Wunschkind der Nation werden."

Da war das Kind schon nach Dänemark abgereist, wo es eine isländische Diaspora gab, die materiell besser gestellt und willens war, junge Talente zu fördern. Kaum in Kopenhagen angekommen, ließ sich Laxness Visitenkarten drucken: "Halldór von Laxness - Poet". Mit "von" war der Hof gemeint, den seine Eltern bewirtschafteten.

"Es ist faszinierend zu sehen, wie ein unreifer Junge beschließt, in die Welt zu gehen und ein großer Autor zu werden. Aus diesem Land!" Um eine solche Leistung zu würdigen, meint Gudmundsson, müsse man daran erinnern, dass Island zu Beginn des 20. Jahrhunderts eines der rückständigsten Länder Europas war.

"Damals lebten in Reykjavík gerade 6000 Menschen, es gab zwei uniformierte Polizisten und zwei vollberufliche Huren. Keine Autos, nicht einmal Kutschen, nur Pferde und Fuhrwerke. Die meisten Menschen auf dem Lande wohnten in Torfhütten. Die erste reguläre Zeitung erschien erst 1913. Fischfang wurde nur für den Eigenbedarf betrieben. Eine städtisch-bürgerliche Kultur war nicht vorhanden. Der erste 'Salon' entstand zur Zeit des Ersten Weltkriegs, eingerichtet von einer Apotheker-Witwe und ihrem Sohn als Treffpunkt für Autoren und Künstler. Aber eigentlich war es ein Asyl für Alkoholiker."

Es war eine dunkle und hoffnungslose Enge, der Laxness entkommen wollte, zugleich aber war das Island seiner Jugend die große Vorratskammer für Bilder und Schicksale, die ihn sein Leben lang versorgte. "Laxness war der Aufbruch Islands in die Moderne", sagt Halldór Gudmundsson, "in den ersten 50 Jahren des 20. Jahrhunderts haben wir eine Entwicklung nachgeholt, für die andere Länder 200 Jahre brauchten."

Obwohl mittellos und auf milde Gaben angewiesen, führte Laxness sein Leben, als ob er über endlose Ressourcen verfügte. Machbar war, was er gerade machen wollte. Von Kopenhagen fuhr er nach Helsingborg, weil er Strindberg nicht nur auf Schwedisch, sondern in Schweden lesen wollte. Das Ticket für die Rückfahrt ließ er sich von einem isländischen Freund in Kopenhagen schicken. Im Jahre 1925 brach er von Kopenhagen über Rom nach Sizilien auf. Im Zug traf er drei Damen, denen es eine Freude war, ihm die Fahrkarte zu bezahlen. "Laxness fand es immer ganz selbstverständlich, dass Leute ihm mit Geld halfen und dass sie es nicht zurück haben wollten", erklärt Gudmundsson, "und weil er es selbstverständlich fand, kam er damit ans Ziel."

Zwei Jahre später, 1927, reiste er auf diese Weise um die halbe Welt, nach Los Angeles. Er sei überzeugt, schrieb er einem Freund, er habe das Zeug in sich, "zehn große Filme zu schreiben und Millionär zu werden"; Laxness wollte auch seinen Roman "Salka Valka" verfilmen - mit Greta Garbo. Aber Hollywood funktionierte doch anders, als es sich der unbekannte junge Isländer vorgestellt hatte. Ehrgeiz und Talent allein reichten nicht aus, die Konkurrenz war zu groß. Dennoch hatte der Aufenthalt in den USA Folgen: Unter dem Eindruck der extremen Gegensätze von Arm und Reich wandelte sich Laxness zum Sozialisten. Das waren damals viele Künstler und Schriftsteller, und wie sie hatte auch Laxness "eine mythische Vorstellung von Russland" (Gudmundsson), wo seit der Oktoberrevolution, wie es hieß, die Arbeiterklasse herrschte.

1932 reist Laxness zum ersten Mal in die Sowjetunion, mit einem Empfehlungsschreiben des deutschen Kommunisten Willi Münzenberg, der bald in Moskau in Ungnade fallen sollte. Dort sei "die gesellschaftliche Ordnung noch viel vollkommener" als "das Volk, das in ihr lebt", schreibt er anschließend in einem Reisebuch, "das Gott sei Dank nur auf Isländisch erschienen ist" (Gudmundsson).

1937 fährt er wieder in das Land seiner Träume, diesmal auf Einladung des Schriftstellerverbandes, und nimmt an Versammlungen und Konferenzen teil, über die er voller Ironie nach Island berichtet.

Es ist die Zeit der schlimmsten "Säuberungen", Stalin lässt Hunderttausende Kommunisten als "Konterrevolutionäre" deportieren und umbringen, aber Laxness begnügt sich damit, über hyperaktive Kulturfunktionäre zu lästern, die ihn von einem Termin zum nächsten schleppen. Den Terror will er nicht sehen, selbst wenn er ganz nahe dran ist. Er sitzt als Zuschauer im Verfahren gegen Nikolai Bucharin und andere bolschewistische Veteranen, erlebt einen Schauprozess, bei dem das Urteil schon vor Verhandlungsbeginn feststeht, und schreibt darüber anschließend an seine erste Frau Inga:

"Ich habe die Prozesse über die Verschwörer hier von Anfang bis Ende mitverfolgt und jedes einzelne Wort der Aussagen mit Hilfe des Dolmetschers gehört. Es war ein ergreifender Abschnitt der Weltgeschichte ... die Prozesse dauerten acht Stunden täglich, zwölf Tage lang. Sie wurden alle exekutiert, bis auf drei."

Laxness' verblendeter, verklärender Blick auf die Wirklichkeit in der Sowjetunion hatte nicht nur damit zu tun, dass er den Kommunismus zu einem Ideal stilisiert hatte, das nun so makellos sein musste wie zuvor der Katholizismus. Er wollte seine Bücher auch gern in der Sowjetunion verlegt sehen, wo ganz andere Auflagen als in Island und Dänemark möglich waren. Und so blieb er tatsächlich vier Monate im winterlich kalten Moskau, bis er endlich einen Vertrag für eine russische Ausgabe des Romans "Sein eigener Herr" hatte, die freilich erst nach Stalins Tod erscheinen durfte.

Wieder daheim, veröffentlichte Laxness "Das russische Abenteuer", ein Buch, das er, wie Gudmunsson sagt, "später am liebsten vergessen hätte; er konnte sich kaum daran erinnern, es je geschrieben zu haben". Der Biograf hält dem Dichter zugute, er habe "seine literarischen Werke stets nur in sehr begrenztem Maße zu Trägern seiner politischen Botschaft gemacht".

Einiges in Laxness' turbulentem Leben bleibt auch für Gudmundsson ein Rätsel, das er nicht erklären kann. Woher der fliegende Isländer zum Beispiel die Energie nahm, sich neben seiner literarischen Arbeit, seinen politischen Aktivitäten, seinen wochenlangen Reisen über Länder und Meere um Nichtigkeiten zu kümmern, die extrem arbeits- und zeitintensiv waren. "Die Geschichte vom Pelz", die Gudmundsson anhand von Briefen und Dokumenten erzählt, ist eine der schönsten, die er im Laufe seiner Recherche ausgegraben hat. Sie handelt davon, wie Laxness einen Vorschuss von 10 000 Rubeln, die er nicht in Devisen tauschen durfte, in einen Pelz für seine Frau investiert, der ihm auf der Rückreise von den sowjetischen Grenzern mit der Begründung abgenommen wird, Männern sei es nicht erlaubt, Frauenkleider im Gepäck zu haben; wie Laxness dann alle Hebel in Bewegung setzt, damit ihm der Pelz nach Island nachgeschickt wird, wie sich der teure Zobel als "billigstes Otternfell" entpuppt, "zudem in einem Schnitt gefertigt, der vor 40 Jahren aus der Mode gekommen war", wie der Fehlkauf wieder nach Moskau geschickt wird und wie Laxness schließlich nach einem elfjährigen Hin und Her feststellen muss, dass sich der Vorschuss spurlos in der russischen Luft aufgelöst hat.

Die wikingerhafte Beharrlichkeit hatte auch ihre guten Seiten. Sie half Laxness, mit den Schwierigkeiten fertig zu werden, die man ihm in Island machte. Denn bevor ihm 1955 der Nobelpreis verliehen wurde, hatte er "ebenso viele Feinde wie Freunde, wahrscheinlich sogar mehr" (Gudmundsson). Schon in den dreißiger Jahren war Laxness "sehr umstritten", viele Isländer sorgten sich, "seine Beschreibung der Zustände in Island könnte dem isländischen Ansehen und Export schaden".

Als Laxness im Oktober 1941 ankündigt, er würde zusammen mit zwei Freunden die isländischen Sagas in einer entstaubten Form und in moderner Orthografie neuherausbringen, wird in Island der nationale Notstand ausgerufen. In aller Eile beschließt das Parlament ein Gesetz, das diese Art des kulturellen Landesverrats unter Strafe stellt. Tatsächlich werden Laxness und seine beiden Mitstreiter angeklagt und zu je 1000 Kronen Strafe beziehungsweise 45 Tagen Haft verurteilt. Ein Berufungsgericht hebt das Urteil Mitte 1943 wieder auf. Was freilich bleibt, ist der Vorwurf, das kulturelle Erbe und die nationale Identität Islands bedroht zu haben.

Ein paar Jahre später, 1947, versuchen es die Laxness-Gegner wieder. Diesmal wird er beschuldigt, Steuern hinterzogen zu haben, indem er angeblich Honorarzahlungen aus den USA dem Finanzamt verschwieg. Die amerikanische Botschaft in Reykjavík wird aktiv, das State Department angeschrieben, sogar J. Edgar Hoover, der Chef des FBI, mischt sich ein. Hintergrund der Affäre ist Laxness' Widerstand gegen die militärische Präsenz der Amerikaner auf Island, die er in einem Aufruf als "Abtretung der isländischen Landeshoheit" beklagt. Schließlich sind es die Amis, die die Posse einseitig beenden. Sie lassen die Isländer wissen, es gäbe keine Gründe für weitere Nachforschungen. Trotzdem wird Laxness wegen Steuerhinterziehung und Devisenvergehen verfolgt. Die hausgemachten Intrigen hören erst auf, als Laxness 1955 den Literaturnobelpreis bekommt.

"Es war nicht einfach, ein großer Schriftsteller in einem kleinen Land zu sein", schreibt Gudmundsson. Laxness hatte es sich zur Aufgabe gemacht, "seine Nation in das 20. Jahrhundert zu führen, und geriet manchmal vom Weg ab".

Heute hat man ihm alles verziehen, denn Halldór vom Hof Laxness im Mosfellstal ist nicht nur Islands einziger Nobelpreisträger; dank ihm war zu seiner Zeit die Insel auch die Weltgegend mit den meisten Nobelpreisträgern im Verhältnis zur Einwohnerzahl.

Eine halbe Autostunde nordöstlich von Reykjavík, auf halbem Wege zwischen der Hauptstadt und der Schlucht von Thingvellir, wo 930 der Freistaat ausgerufen wurde, steht das Haus, in dem Laxness von 1945 bis zu seinem Tode gelebt und gearbeitet hat - wenn er gerade nicht in der Welt unterwegs war.

Seit 2004 ist es ein Laxness-Museum. Und wie bei solchen Orten üblich, sieht es so aus, als sei der Hausherr nur mal kurz weg, um Zeitungen und Zigaretten zu holen. Vor der Tür parkt der weiße Jaguar 3.4 Liter, den Laxness gefahren hat. Im Wohnzimmer liegen die Noten für Bachs "Wohltemperiertes Klavier" auf dem Bechstein-Flügel. Im Schlafzimmer im ersten Stock steht auf dem Fensterbrett das schwarze Fernglas, mit dem Laxness alles beobachten konnte, was vor seinem Haus passierte. Im Arbeitszimmer nebenan wartet eine mechanische Remington-Schreibmaschine auf einen neuen Text des abwesenden Schriftstellers.

Und im Buchregal, zwischen den Werken von Adorno, Brecht, Cervantes, Hesse, Hemingway und Shakespeare, steht ein kleiner Globus. Wie immer man ihn dreht, von Ost nach West oder West nach Ost, zu sehen ist nur ein Kontinent, der drei Viertel der Erdoberfläche bedeckt: Island. HENRYK M. BRODER

Island

Das Land im Europäischen Nordmeer hat heute 300 000 Einwohner, Hauptstadt ist Reykjavík. Die Insel ist weithin unbewohnt, die Menschen leben vor allem im Südwesten an der Küste. Die Lebenserwartung zählt mit 79,3 Jahren bei Männern und 82,7 bei Frauen zu den höchsten in der Welt. Seit 1918 ist Island ein selbständiger Staat, war aber auch danach eng mit Dänemark verbunden. 1944 lösten die Isländer nach einer Volksabstimmung die Union mit den Dänen. Bis heute ist die Fischwirtschaft der wichtigste Wirtschaftszweig.

 Halldór Laxness - Am Gletscher

Halldór Gudmundsson

Halldór Laxness

Aus dem Isländischen von Helmut Lugmayr.

btb Verlag, München; 864 Seiten; 49,95 Euro

.spiegel.de  Von Henryk M. Broder

تقویم روز" -  ۲۳ آوریل ۱۹۰۲: ۱۱۷ سال پیش در چنین روزی ‌هالدور لاکسنِس (Halldor Laxness) در ریکیاویک پایتخت ایسلند زاده شد."نوشته‌های گرم از سرزمین‌های سرد

روزشمار چهره‌های تاریخی

 رمان‌نویسی که اسم هنری‌اش را از روستایی گرفت که از چهار سالگی در آنجا می‌زیست.

 Halldor Laxness

(picture-alliance/dpa)

پدر و مادر هالدور لاکسنِس (Halldor Laxness) کشاورز بودند. چهار ساله بود که به روستای لاکنِس رفتند و به‌ هالدور نواختن پیانو و آوازخوانی آموختند ولی بیش از هر چیز او را از کودکی یار و دوستدار طبیعت ساختند به طوری که او از این خاطرات در همه رمان‌هایش بهره می‌گرفت.

ایسلند تا زمان او صحرای یخزده‌ای بود که بیشتر وقت‌ها مستعمره کشورهای همسایه به ویژه دانمارک بود.

اما نخستین پارلمان جهان و اسطوره‌های شمال اروپا هم از این کشور برخاسته بودند.

هالدور این اسطوره‌ها را از مادربزرگش می‌شنید و بعدها این شنیده‌ها را می‌پرداخت و کتبی می‌کرد: «شش ساله بودم که پای صندلی مادربزرگ چمپاتمه می‌زدم و روح و روانم را به گذشته‌ها می‌سپردم.»

۱۴ ساله بود که نخستین سروده‌ها و داستانهای کوتاهش منتشر شدند و ۱۷ ساله بود که به پایتخت دانمارک رفت و رمان "کودک طبیعت" را به چاپ رساند.

سپس به کشورهای گوناگون در اروپا، آسیا و آمریکا سفر کرد و به گفته خود جهان‌وطن شد

آثار او به پل و پیوندی میان زادگاهش و کشورهایی که به آنها سفر می‌کرد و زبانشان را به خوبی می‌آموخت می‌مانند: «باید همیشه بروم بروم و باز بروم. اینجا میان این روستاییان و شهرستانی‌ها چه می‌شود یافت؟ میان این آدمهای خشن، این ماهیگیران طماع؟ جایی که شبگردها و فالگیران و مادربزرگ‌ها و کدخداهای پیر پرچم فرهنگ را بر افراشته نگه می‌دارند. هرگز یکی از شخصیت‌های افسانه‌های این مردم نخواهم شد.»

۲۵ ساله بود که آوازه‌اش با رمان "بافنده کشمیر" در سراسر اروپا پیچید.

زمانی به مذهب کاتولیک و تائویسم چینی و دیرزمانی به کمونیسم روی آورد ولی سر انجام به گفته خود "منتقد مستقل همه نارسایی‌ها" باقی ماند: «من به باورهای گوناگون به عنوان درونمایه داستانهایم نیازمندم.»

۵۳ سال بود که به ویژه به خاطر ماندگارترین اثرش "ناقوس ایسلند" که یک رمان سیاسی-تاریخی است، جایزه ادبی نوبل گرفت.

هالدور لاکسنِس در ۹۵ سالگی در نزدیکی پایتخت ایسلند درگذشت.

MAR/DW/DE/BILD

 این گزارشها در حال  تکمیل شدن است

خبر گزاری مردانی نیوز 

بیشتر بخوانید مطالب مرتبط  در این ضمیمه از  

تقویم روز" - ۲۲ آوریل ۱۹۲۲: ۹۷ سال پیش در چنین روزی چارلز مینگوس در شهرک نوگالِس در ایالت آریزونای آمریکا زاده شد. پیش‌آهنگ چیره‌دست آواهای بم